In 2010 is mijn hartsvriendin Ellen overleden aan kanker en ze vroeg op haar sterfbed of ik nog wat voor haar wilde doen, de Roparun lopen. Natuurlijk! zei ik en in 2011 maakte ik kennis met Runningteam 222.
Ik wilde dit avontuur voor het leven eenmalig opdragen aan Ellen maar helaas was er in de jaren erna steeds wel weer een reden om me wederom in te zetten voor dit geweldige doel. Inmiddels draag ik deze run op aan vele dierbaren die om me heen zijn weggevallen.
Ieder “schakeltje “in ons team is belangrijk en ik ben nog steeds supertrots op ons allemaal dat we dit kunnen doen, leven toevoegen aan dagen waar geen dagen meer kunnen worden toegevoegd aan het leven.